خود مراقبتي بهداشتي در اسناد فرادست آموزش‌وپرورش جمهوري اسلامي ايران

سلامت يكي از نعمت‌هايي است كه خداوند به انسان ارزاني داشته و انسان براي حفظ آن بايد تلاش كند (ايزدي و همكاران،1389) و محافظت از بدن در برابر آسيب‌ها، تقويت جسماني و حفظ سلامت، تكليف ديني و الهي است. آموزه‌هاي حوزه سلامت، دانش‌آموزان را قادر مي‌سازد كه در برابر سلامتي خود مسئوليت‌پذير بوده و نشاط فردي و اجتماعي و سلامت جسمي و روحي، به‌ويژه سلامت خانواده را تضمين كنند (وزارت آموزش‌وپرورش،1391). اين در حالي است كه در شرايط كنوني شيوع ويروس كوويد 19، بحث سلامت افراد و ميزان توجه به آن پيش از پيش مطرح است و نياز است تا اقدامات لازم جهت ارتقاي سلامت افراد جامعه صورت پذيرد. يكي از رفتارهايي كه مي‌تواند ارتقا سلامت را به دنبال داشته باشد، رفتار خود مراقبتي است (وريچ كاظمي،1396)؛ كه درواقع سريع‌ترين و ارزان‌ترين روش براي ارتقاي سلامت جامعه است كه بايد در زندگي تمامي افراد جاري باشد (مفتون، شريفان، نقي زاده موغاري،1397) و اين مهارت نقش به سزايي در كيفيت زندگي افراد دارد (داردزينكا-گلوبكا ، دروسكا ،2021). سازمان بهداشت جهاني خود مراقبتي را توانايي افراد براي ارتقا و حفظ سلامتي، جلوگيري از بيماري و كنار آمدن با آن با يا بدون حمايت ارائه‌دهنده‌هاي مراقبت‌هاي بهداشتي تعريف مي‌كند (سابو و چاين ، 2021)، هم‌چنين فعاليت‌هاي روزمره اصلي زندگي مانند نظافت، نظافت اعضاي بدن، توالت و... را نيز در برمي‌گيرد (دردزينكا-گلوبكا، دروسكا،2021). در اسناد بين‌المللي چون اساسنامه سازمان جهاني بهداشت، سلامت يك ارزش فردي و اجتماعي و از مهم‌ترين و ابتدايي‌ترين نيازهاي بشر است و دست‌يابي به بالاترين سطح آن از اهداف اجتماعي هر كشور محسوب مي‌شود (رمضانخاني، سياري.1389 نقل‌شده در عظيمي. 1399). حال در اين پژوهش به دنبال اين هستيم كه با توجه به اهميت بحث خود مراقبتي به‌ويژه در شرايط موجود، سهم هريك از اسناد بالادستي جمهوري اسلامي ايران را در پرداختن به بحث خود مراقبتي و بهداشت بررسي نماييم.