بي وضعيتي در آينده‌پژوهي به‌مثابه چالش برنامه درسي و آموزش در عصر پساكرونا

هدف اين پژوهش تبيين بي وضعيتي در آينده‌پژوهي به‌مثابه چالش برنامه درسي و آموزش در عصر پساكرونا مي‌باشد. نظام آموزشي همواره با چالش‌هاي مختلفي در طول زمان روبرو مي‌شود كه بايد با ابزارها و رويكردها و سياست‌گذاري‌هاي مناسب بتواند از آن‌ها گذر كند. آينده‌پژوهي در آموزش با ابزارهاي خود اين امكان را مي‌دهد كه تحولات را پيش‌بيني كرده و براي مواجه با آن استراتژي‌هاي مختلفي را طراحي و اجرا نمايد. واكنش ما به آينده و تحولات آن بايد فعالانه باشد نه به‌صورت منفعلانه و يا عكس‌العمل باشد. يكي از اين تحولات همه‌گيري ويروس كرونا در سراسر دنياست و بحران‌هاي جديدي را به‌ويژه در حوزه آموزش ايجاد كرده است. درنتيجه نياز به آينده‌پژوهي در فرايند سياست‌گذاري احساس مي‌شود. تجربه كسب‌شده حاكي از آن است كه آموزش‌هاي حضوري واجد ارزش‌هايي است كه با هيچ‌چيز جايگزين نمي‌شود. ازآنجايي‌كه آموزش از طريق برنامه درسي معنا و مفهوم مي‌يابد، مي‌بايد با بررسي و بازنگري مداوم تلاش شود كه برنامه درسي با غناي كامل و علمي خود بتواند به تمام نيازهاي كنوني و دگرگوني‌هاي پرشتاب آينده پاسخ دهد؛ بنابراين مسئله اصلي اين است كه 1- چه تبييني براي بي وضعيتي در آينده‌پژوهي به‌مثابه چالش برنامه درسي و آموزش در عصر پساكرونا مي‌توان ارائه كرد؟ 2- راهكار ايجابي براي آماده نبودن برنامه‌هاي درسي و نداشتن برنامه مشخص و در مواجهه با چالش به وجود آمده كدامست؟