توسعه نقش هوشمند سازي در آموزش ابتدايي

حركت جهاني در كشورهاي توسعه يافته و در حال توسعه براي تغيير ساختار آموزشي، با دگرگوني جوامع از جوامع سنتي به جوامع دانايي محور و بهره گيري از شرايط نوين ارتباطي پديده آمده است. مسوولان كشور تغيير شرايط جهاني و نياز به تغيير در نظام آموزشي كشور را به خوبي درك كرده اند، و اين امر به وضوح در اسناد مصوب وزارت آموزش و پرورش به چشم مي خورد. مسوولان به خوبي آگاهند كه آنچه در جامعه دانايي محور ارزش محسوب مي شود، توليد علم و دانش است. شهر‌هاي هوشمند به‌عنوان آينده شهر‌هاي انساني، شهر فعال درزمينهٔ فناوري، انعطاف‌پذيري، پايداري، خلاقيت و قابل زندگي در جهان پيش‌بيني‌شده‌اند و در حال تبديل‌شدن به بخشي از چشم‌انداز دولت‌هاي ملي‌اند، زيرا با هدف افزايش كيفيت زندگي شهروندان ظهور يافته‌اند. هدف پژوهش حاضر، شناسايي نماگرهاي شهر هوشمند در بستر مؤلفه‌هاي كليدي مؤثر قبل از اجرايي شدن آن در محلات حاشيه شهر ، مي‌باشد. اين پژوهش مي‌كوشد تا با شناخت صحيح پارادايم‌هاي آموزش آنلاين و استفاده هدفمند از فناوري‌هاي نوين ديجيتال، بتواند اهداف آموزش كارآفرينانه را در اين بستر محقق ساخته و توسعه دهد. پژوهش حاضر از منظر هدف، كاربردي و روش آميخته با رويكرد متوالي، در دو مرحله‌ي كمي و كيفي انجام شده است. هوشمندسازي يا هوشمند شدن زندگي جمعي از موضوعات فراگير در عصر حاضر است كه به دغدغه اي براي ساختارهاي مديريتي تبديل شده است.در حوزه هوشمند سازي مشاركت مردمي در آن يكي از ضمانت هاي نيل به موفقيت ارزيابي مي شود هدف از اين پژوهش بررسي وضعيت موجود عناصر برنامه درسي مبتني بر رويكرد فرايند شناختي در مدارس هوشمند دوره ابتدايي بود. روش پژوهش توصيفي تحليلي و نوع پژوهش كاربردي – توسعه اي بوده است.