نقش برنامه‌ريزي در روند توسعه پايدار در دانشگاه

انديشمندان، توسعه جوامع را مشروط به پايداري آن مي‌دانند. دولت‌ها دريافته‌اند براي رسيدن به اهداف توسعه‌ي كشورهاي خود آن‌هم از نوع پايدار، برنامه‌ريزي آموزشي از مهم‌ترين اولويت‌هاي آنان مي‌باشد. در اين ميان دانشگاه و نظام آموزشي آن به‌عنوان محل ايده آل براي پرورش قشر فرهيخته و انديشمند اجتماع، مكاني مناسب براي توسعه و دروني سازي مفهوم توسعه پايدار است. به همين دليل عليرغم تحقيقات گسترده‌اي كه در زمينه آموزش و نقش آن در توسعه پايدار صورت گرفته است، اما همچنان نياز به مطالعات بيشتر، جزئي‌تر و موشكافانه‌تر مخصوصاً در رابطه با فاكتورهاي برنامه‌ريزي براي نقش‌آفريني آموزش احساس مي‌شود. لذا براي رسيدن به اين مقصود، در اين مقاله كه به‌صورت اسنادي و كتابخانه‌اي صورت گرفته است، سعي شده است كه به قسمتي از اين هدف كه همانا برنامه‌ريزي درروند توسعه پايدار در آموزش عالي مي‌باشد پرداخته شود. بدين منظور ابتدا تعاريفي از توسعه و مفهوم توسعه پايدار بيان مي‌گردد، به معرفي آموزش عالي و نقش آن در توسعه پايدار اشاره مي‌شود و سپس به بررسي موانع و محدوديت‌هاي موجود در راه‌هاي رسيدن به توسعه پايدار و اثرات آموزش در اين مسير پرداخته مي‌شود. همچنين راهكارهايي جهت افزايش آگاهي و جلب همكاري دانشجويان، اثرگذاري بيشتر آموزش مهارت‌هاي لازم در جامعه و مديريت منابع ارائه مي‌شود. فاكتورهاي لازم چگونگي برنامه ريزي در روند توسعه پايدار در آموزش عالي در تحقيقات گذشته بررسي مي‌شود. نتايج نشان مي‌دهد كه ازجمله مهم‌ترين فاكتورها كه توجه بيشتري به آن شده است برنامه درسي دانشگاه‌ها است كه پيشنهاد مي‌گردد نسبت به تغيير در محتواي برنامه‌هاي درسي رشته‌هايي كه به‌نوعي در حفاظت از محيط‌زيست و توسعه پايدار تأثيرگذار مي‌باشند برنامه‌ريزي و سرمايه‌گذاري اقدام گردد .