ضرورت نبوّت و جايگاه معجزه از ديدگاه ابن رشد

ابن رشد در اصل وجود و ضرورت نبوت و معجزه شك نمي كند و ديدگاه خويش را از منكران نبوت جدا مي سازد. وي آن گاه كه در باب ضرورت دين سخن مي گويد از برخي عبارات وي چنين نمايان مي شود كه فيلسوفان نياز جدي به دين ندارند و امكان تحصيل سعادت خواص از راه حكمت وجود دارد. از سوي ديگر ابن رشد به نفي ارتباط منطقي و ضروري ميان معجزه و نبوت نيز پرداخته و معجزه را دليلي بر صدق نبوت نمي پندارد. در اين مقاله ضمن تحليل ديدگاه ابن رشد نشان داده مي شود: 1ـ فيلسوفان نيز از جهاتي نياز ضروري به دين دارند. 2ـ معجزه تنها در صورتي مي تواند دلالت قطعي بر نبوت داشته باشد كه در علم و عمل معجزه باشد. معجزه در موارد ديگر نقش تأييد كننده خواهد داشت.