اخلاق صلح در فرهنگ رضوي

«صلح» جوهره ي اصلي همه ي اديان، به ويژه دين اسلام است؛ در فرهنگ رضوي ايجاد صلح پيش از آنكه عملي مادي باشد، امري معنوي است كه به پشتوانه ي اصولي چون تواضع، مدارا، صبر، رعايت عدالت و انصاف و ... به تكريم حقوق واقعي بشر و صيانت از نفس، مال و آبروي انسانها متكي بوده و برخلاف ادبيات حقوقي بين المللي معادل يك مفهوم سلبي؛ يعني محدود به نبود جنگ نمي باشد، بلكه فراتر از آن، مفهومي ايجابي داشته و در معناي همزيستي مسالمت آميز و شرافتمندانه رواج دارد؛ در پژوهش حاضر كه با روش توصيفي تحليلي صورت گرفته اشاره شده است كه در فرهنگ رضوي، صلح با كلماتي چون سِلم، مُلائِمه، مُداهِنه و حسنه همنشين؛ و با فساد، طَلاح، سيّئه و خصومه، در تضاد مي باشد؛ صلح آثاري چون، آرامش، امنيت و جلب رحمت الهي را به همراه داشته و در مقابل دشمني و تفرقه، از زمره عوامل نابودي پايه هاي دين و ايمان برشمرده شده است؛ از اين رو اصلاح بين ديگران برتر از يك سال عبادت و از آن، تحت عنوان «صدقه ي زبان» و «احسان مورد علاقه ي خداوند» تعبير شده است، همچنين با توجه به نقش نوع دوستي در صلح، «محبت به مردم» و «حفظ كرامت انساني» نقش بسزايي در جذب دل ها و ايجاد صلح داشته است، مضاف بر اين كه در فرهنگ مذكور، وجود عقايد مخالف، مجوزي بر رفتار خصمانه نيست و جهاد اقدامي انسان دوستانه و در راستاي گسترش صلح و امنيت در پرتو حاكميت الهي، نفي حاكميت طاغوت و مبارزه با ظلم و بي عدالتي مي باشد.