بررسي تاثير قبولي دختران در دانشگاه ها بر كيفيت زندگي (مطالعه موردي: دختران دهه هفتادي شهر اروميه)

آنچه از تحليل و توجه به آمارهاي موجود در اين باره به دست مي آيد، افزايش تعداد روز افزون دختران در دانشگاه ها و كاسته شدن تعداد پسران است به طوري كه در برخي از دانشگاه ها ديگر هيچ كلاسي با اكثريت پسران و يا اقليت نسبي آنها برگزار نمي شود. اين پژوهش در صدد است تا در قالب يك مطالعه تجربي با استفاده از روش هاي ميداني نظريه هاي مرتبط با معايب و فوايد افزايش تعداد دانشجويان دختر در دانشگاه ها را به بوته آزمايش گذاشته و با استفاده از شاخص هاي عددي به تاييد يا رد برخي از اين نظريات بپردازد. به منظور اندازه گيري متغير هاي مورد بررسي از پرسشنامه محقق ساخت استفاده شده است كه داراي 50 گويه مي باشد و در امر طراحي آن از پرسشنامه هاي استاندارد استفاده شده است و روايي آن با استفاده از نظر خبرگان مورد تاييد قرار گرفته است. براي تاييد پايايي پرسشنامه مذكور از روش آلفاي كرونباخ بهره گرفته شده است كه نتايج به دست آمده نشان داد به دليل بيشتر بودن ضريب آلفاي كرونباخ از 7/0 پايايي پرسشنامه مورد نظر قابل قبول مي باشد. جامعه آماري تحقيق حاضر را زنان 18 تا 60 سال ساكن شهرستان اروميه در بازه زماني 1399 تا 1400 تشكيل مي دهد و 384 نفر با استفاده از فرمول ككران به عنوان نمونه انتخاب شدند و اطلاعات به دست آمده از پرسشنامه ها با استفاده از نرم افزار SPSSv22 تجزيه و تحليل شدند. نتايج به دست آمده نشان داد كه سطح تحصيلات بيشترين رابطه مستقيم را با سن ازدواج (05/0 P) داشته و پس از آن معيارهاي باروري(05/0 P)، فرصت هاي اشتغال(05/0 P)، خود اثر بخشي(05/0 P)، مشاركت اجتماعي(05/0 P)، مشاركت در امور خانواده(05/0 P) و شيوه هاي فرزند پروري (05/0 P) در رتبه هاي بعدي قرار گرفته اند. خشونت خانگي تنها مولفه داراي تاثير منفي بر حسب سطح تحصيلات است.