رابطه خودياري و خودآگاهي در افراد با اختلال افسردگي مزمن در مواجهه با تصميم گيري خودكشي

هدف از انجام اين تحقيق، بررسي رابطه خودياري و خودآگاهي در افراد با اختلال افسردگي مزمن در مواجهه با تصميم گيري خودكشي بود. از روش توصيفي- همبستگي براي انجام اين تحقيق استفاده شده است. جامعه آماري تحقيق حاضر شامل افراد با اختلال افسردگي مزمن در شهر تهران به تعداد نامحدود بودند كه بر اساس فرمول كوكران، در مجموع حجم نمونه لازم 385 نفر تعيين شدند. براي بررسي متغير هاي تحقيق از ابزار پرسشنامه استفاده شد كه داراي 59 سوال است. پايايي پرسش نامه ها به وسيله ضريب آلفاي كرونباخ تاييد شد، روايي محتوايي پرسش نامه ها توسط جمعي از اساتيد دانشگاه و روايي سازه آنها توسط تحليل عاملي تاييدي مورد تاييد قرار گرفت. از روش هاي آمار استنباطي از نوع پارامتريك، از قبيل آزمون كولموگروف اسميرنوف براي اطمينان از نرمال بودن داده ها و مدل معادلات ساختاري به كمك نرم افزار ليزرل جهت آزمون فرضيه ها استفاده شده است. مهمترين يافته هاي تحقيق نشان داد كه؛ خوداگاهي بر تصميم گيري خودكشي تاثير 43/0- دارد. خودباوري بر تصميم گيري خودكشي تاثير 47/0- دارد.