پيشگيري از آسيب هاي زندگي شهري (با رويكرد كاهش ارتكاب جرايم)

از مهمترين آسيب هاي زندگي شهري بزه ديدگي مي‌باشد. زندگي شهري به دليل شرايط و جوي كه دارد امكان ارتكاب جرايم را افزايش داده و موجب مي شود زندگي مردم از امنيت كافي برخوردار نباشد و متحمل آسيب ها و خساراتي بشوند. با توجه به اينكه پيشگيري همواره مقدم بر اصلاح و درمان بوده و اين موضوع تقريباً در تمامي زمينه ها صادق مي باشد. پيشگيري با فرصت دادن به بزهكار، نوعي اقدام تربيتي نيز محسوب مي‌شود. با توجه به اهميت پيشگيري پژوهش حاضر به مطالعه پيشگيري از آسيب‌هاي زندگي شهري پرداخته است. روش پژوهش توصيفي تحليلي بوده و اطلاعات مورد نياز از طريق مطالعات اسنادي جمع آوري شده است. نتايج حاصل از پژوهش نشان داد كه بكارگيري ابزارهاي پيشگيرانه از جرم از جمله دوربين، قفل هاي ضد سرقت و غيره با دادن فرصت به بزهكار مي تواند انگيزه وي از سرقت را تحت تاثير قرار دهد. شايد هم در مواردي هزينه سرقت براي وي بيشتر از منفعت احتمالي آن باشد. البته كه قاطعيت قانون و سنگين كردن جرايم نيز با افزايش ريسك ارتكاب جرم مي تواند موجب پيشگيري از جرم بشود. فرهنگ سازي نيز در اين زمينه مي تواند موثر باشد. حمايت از اقشار آسيب پذير و بي بضاعت نيز مي توان بطور چشمگيري در كاهش بزهكاري هاي خرد تاثير داشته باشد.