ارائه مدلي براي تاب آوري مناطق مشترك مرزي در برابر تغييرات اقليمي

در حال حاضر، تغییر اقلیم و آثار، به ویژه بر مناطق روستایی و بخش كشاورزی در مناطق مرزی از چالش های مهم دوران حال است. در این میان، سازگاری با تغییرات اقلیمی، یكی از مقوله های مهم جهانی بوده كه پیش از این كمتر به آن پرداخته شده است. تغییرات اقلیمی پیامدهای ژئوپولوتیكی در پی دارد كه در مناطق مرزی به اوج می رسد. یكی از چالش های تغییر اقلیم، ابعاد فضایی و انسانی تغییر آب و هوا در مرزهای بین المللی كه در آن تغییر آب و هوا، چالش های ویژه ای را به وجود می آورد. نقاط جمعیتی در شرق كشور كه در آن گسترش سریع شهرنشینی، صنعتی شدن و كشاورزی نتیجه تشدید در آسیب پذیری به كمبود آب به عنوان نگرانی اصلی تغییر آب و هوا مطرح می شود. هدف از این پژوهش، ارائه مدلی جامع جهت تاب آوری منناطق مرزی استان سیستان و بلوچستان و سازگاری این مناطق با تغییرات اقلیمی می باشد. به منظور انجام این مطالعه، با استفاده از مدل DPSIR، به تدوین چارچوب نظری برای ارائه مدل سازگاری با تغییرات اقلیمی در مناطق مرزی پرداخته شد. نتایج نشان داد كه نیرومحركه های انتخاب شده در مناطق مرزی مشترك استان سیستان و بلوچستان و افغانستان و پاكستان (تغییرات آب و هوایی نیاز به اشتغال، فعالیتهای كشاورزی، رشد شهرنشینی، رشد جمعیت با اثر تجمعی و تقاضا برای آب)، بر محیط طبیعی مناطق مرزی فشارهایی وارد كرده كه از طریق تغییرات و نوسانات ساختاری بر مناطق مرزی آشكار شده است. بنابراین، عملكردهای طبیعی محیط های مرزی كه به ساختار وابسته هستند، دچار تغییرات و در نهایت سبب كاهش یا از دست دادن محیط زیست و معیشت شده و سرزمین محل استقرار آن همچون تولیدی، تنظیمی، پشتیبانی و فرهنگی می شوند. در نهایت، مدل ارائه شده برای سازگاری با تغییرات اقلیمی بر مبنای پاسخ به نیروهای محركه ارائه گردید.