اقليت گرايي ديني و امنيت پايدار ( مورد: قوميت بلوچ در استان سيستان و بلوچستان )

امنیت از مباحثی است كه قلمرو و گستره آن تمامی ابعاد حیات فردی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اخلاقی انسان را در می نوردد. یكی از مسائلی كه ضرورت امنیت را ایجاب نموده، اهمیت مرزها و مناطق مرزی است و جهت ایجاد امنیت مرزها، نقش قومیت های ساكن با اقلیت های دینی در حاشیه مرزها بسیار حائز اهمیت می باشد. در كشور ایران، اقوام به شكل اقلیت های مشخص در مناطق و استان های مرزی پراكنده شده اند. سكونت پنج قومیت ایرانی در مناطق مرزی و همجوار با كشورهای هم زبان خود، زمینه مناسبی را برای وقوع بحران های قومی-مذهبی در نقاط مرزی امكان پذیر ساخته است. تنوع قومی- مذهبی مردم ایران با سكونت در داخلی و عقبه آن در كشورهای پیرامونی چالش های فراوانی را برای رسیدن به امنیت منطقه ای و به تبع آن امنیت پایدار ملی ایجاد نموده است. "اقلیت های دینی" پدیده ای اجتماعی و فراگیر بشمار امده و تا حدودی حساسیت و یا بار امنیتی ندارند؛ اگرچه همچون سایر پدیده های اجتماعی دیگر می توانند ارتباط سازنده ای با موضوع امنیت عمومی و ملی بطور مستقیم و یا غیر مستقیم داشته و آثار و پیامدهایی را دارا باشند. در مقابل "اقلیت گرایی دینی" است كه پدیده امنیتی به شمار آمده و در كلیه نظام های سیاسی نسبت به آن حساسیت بالایی بوجود آورده است. در این مقاله، به منظور بررسی و تشخیص رابطه قومیت، اقلیت گرایی دینی و امنیت پایدار، قومیت بلوچ در استان سیستان و بلوچستان را بعنوان مصداقی جهت ارزیابی این پیش فرض انتخاب گردید. توجه به اینكه بلوچستان ایران و پاكستان در سه عنصر مذهب، زبان و قومیت با یكدیگر تجانس داشته و اگر چه این قوم در تهدیدات خارجی (جدایی طلبی) خطر چندانی برای جمهوری اسلامی ایران نداشته؛ اما تا حدودی امنیت ملی را به مخاطره كشانده است. در این مقاله، از طریق مطالعات كتابخانه ای و میدانی به روش توصیفی - تحلیلی به دنبال پاسخ به این سوال می باشیم كه چگونه می توان چالش های اقلیت گرایی دینی قوم بلوچ را به فرصتی مناسب برای رسیدن به امنیت پایدار ملی تبدیل كرد؟