افزايش راندمان آبياري و تأثير آن بر كاهش مصرف انرژي و جريان برگشتي حاوي مواد آلاينده

بروز خشكسالي و كاهش جريان آب در سطح زمين موجبات گسترش برداشت از منابع آب در زيرزمين را دوره حاضر پديد آورده است. كنترل حقابهها در حفظ كميت آب و مديريت آن در جلوگيري از بروز بحران سلامت در جامعه نقش انكارناپذيري دارد. از مهمترين دلايل آلودگي آب زيرزميني نفوذ آب برگشتي ناشي از آبياريهاي سنتي است كه بسته به ميزان نشت، نوع آلايندههاي خاك و كودهاي مصرفي، غلظتهاي مختلفي از آلايندهها را به آب زيرزميني خواهد رساند. با توجه به مشكل بودن كنترل آلودگي و رفع آن در لايههاي زيرسطحي بهتر است حجم آب در گردش و ميزان آلايندهها در اين چرخه بررسي شود. اين تحقيق به منظور يافتن ارتباط بين ميزان زهاب نفوذي به زمين در اثر آبياري با افزايش غلظت نيترات در آبخوان شهركرد انجام گرفته است. به اين منظور 11 محدوده كشاورزي شناسايي گرديد. تعداد چاههاي واقع در محدوده و تعداد ساعت و دبي برداشت استخراج شد. با تخمين نفوذ حاصله از آن و مقايسه با غلظت نيترات منطقه در دو فصل تابستان و زمستان، اين رابطه مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج نشان داد كه در فصل تابستان بجز در دو مورد كه غلظت نيترات تحت تأثير شديد فاضلاب 0 به / خانگي قرار دارد، در 9 گروه ديگر از نمونه ها غلظت نيترات با حجم آب برداشتي از محدوده، با ضريب همبستگي 9 0 كاهش داشت. بنابراين در ماههاي كاشت و آبياري نسبت / يكديگر مرتبط است. اين همبستگي در فصل زمستان به 003 بالايي از غلظت نيترات در آب زيرزميني، حاصل كيفيت نامطلوب و حجم زياد آب برگشتي از آبياري است.