رابطه سرمايه اجتماعي و كارآفريني سازماني در دانشگاه گيلان ( 1390 )

امروزه با توجه به گسترش دانش سازماني و شناخت زمينه ي اجتماعي تشكيل يك سازمان، سازمان ها مي آموزند تا با به كارگيري دارايي هاي نامشهود خود كه منابع ارزشي و انساني محسوب مي شوند، از مزيت رقابتي خاصي بهره جويند . اين وضعيت، با اهميت يافتن فرايند ظهور و بروز سازمان و تداوم حيات آن در بستر اجتماعي متمايل به مفهوم سرمايه اجتماعي به عنوان پديده مديريتي جديد مي باشد. از سوي ديگر، كارآفريني درون سازماني نيز به توسعه محصولات و خدمات جديد، نوآوري در محصولات و خدمات و همچنين ايجاد واحد و شعبات جديد منجر شده و در نهايت مزيت رقابتي خاصي براي سازمان فراهم مي آورد. از اين رو هدف اصلي اين تحقيق، بررسي رابطه كارآفريني درون سازماني و سرمايه اجتماعي در دانشگاه گيلان مي باشد. روش تحقيق، توصيفي و از نوع همبستگي بوده و جامعه آماري اين تحقيق شامل 120 نفر از مديران دانشگاه گيلان مي باشد كه يك نمونه 90 نفري از آن ها انتخاب شدند. نتايج اين پژوهش نشان مي دهد كه بين سرمايه اجتماعي (و ابعاد شناختي و ساختاري آن) با كارآفريني درون سازماني رابطه مثبت قدرتمندي وجود دارد، درواقع به اين معنا است كه با افزايش سرمايه اجتماعي كارآفريني سازماني افزايش مي يابد