ژئواكونوميك و بازيگران نوظهور در منطقه خليج فارس مطالعه موردي: هند

یكی از مفاهیم نوینی كه بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در عرصه روابط بین المللی و ژئوپلیتیك جهت تحلیل مسائل راهبردی و بین المللی و رقابت قدرتها از آن بهره میبرند، رویكرد ژئواكونومیك است. این رویكرد از تركیب سه عامل جغرافیا، قدرت و اقتصاد شكل گرفته و بررسی روابط جغرافیا، قدرت و اقتصاد و تعامل این سه عنصر را در جهت كسب قدرت دولتها مورد مطالعه قرار میدهد. منطقه خلیج فارس به عنوان یك سیستم ناهماهنگ دارای ساختار ژئوپولیتیكی و به تبع آن كاركرد ناهماهنگی است كه علی رغم وجود سازمان های منطقه ای و فرامنطقه به وحدت نظر از حیث اقتصادی و امنیتی و سیاسی و ... نرسیده كه باعث شده در طول تاریخ بستر بی نظمی ها و جولان دادن قدرت های برتر در این منطقه باشد. طبق نظریه ساختار ژئوپولیتیكی كوهن مناطق ژئواستراتژی بری (چین) و منطقه ژئوپولیتیكی مستقل (هند) از دیرباز منافع و تهدیدات درگیر به هم از دید ژئوپولیتیك منطقه ای داشته اند. خلیج فارس به لحاظ نظریه های ژئوپلیتیكی و ژئواستراتژیكی، بین المللی ترین منطقه دنیاست كه به لحاظ منابع انرژی، فضای ژئو اكونومیكی مهمی را برای ایفای نقش بازیگرانی چون هند در قالب همكاری، رقابت و منازعه فراهم می كند. در این پژوهش، سعی شده است با روش تحلیلی - توصیفی و با استفاده از منابع كتابخانه ای به بررسی اهمیت منابع و انرژی های موجود در خلیج فارس برای كشور هند پرداخته شود؛ اگر چه با توجه به وابستگی متقابل منافع كشورهای منطقه به نظر می رسد روابط آنها در راستای نوعی رقابت همراه با همكاری در آینده بیشتر قابل پیش بینی است.