بررسي تأثير شكل تزريق جبران كننده اطراف تونل بر نشست سطحي زمين به كمك روش اجزاي محدود

خلاصه از مهمترین مسائل در حفاری تونلهای سطحي در نواحي شهری مسالهی نشست سطح زمين و اثرات آن بر سازههای سطحي ميباشد. در صورت تجاوز تغيير مكانها از حد مجاز، خسارتهای زیادی به سازههای مجاور وارد ميشود. اقدامات كاهشي زیادی برای كنترل و كاهش نشست در طي ساختوسازهای زیرزميني استفاده ميشود. یكي از این اقدامات كاهشي مهم، تزریق جبران كننده ميباشد. هدف این مقاله، مدلسازی عددی تزریق جبران كننده در محيط اطراف تونل بر روی كاهش نشست سطح زمين در اثر حفر تونلهای سطحي ميباشد. شبيه سازی در دو مرحله شامل تزریق دوغاب محيط اطراف تونل با ضخامتهای مختلف و سپس حفر تونل با كمك نرم افزار Plaxis 2D انجام ميگيرد. نشست سطحي تونل برای حالت- های مختلف محيط اطراف تونل مقایسه شده است. هدف از شبيه سازی تزریق جبران كننده، انتخاب بهترین موقعيت تزریق كه كمترین نشست سطح زمين، كمترین حجم دوغاب تزریق شده، بيشترین بازده تزریق و بيشترین حجم بالاآمدگي ایجاد شده در اثر تزریق دوغاب را شامل شود. مقایسه نتایج نشان ميدهد كه حالت تزریق تمام محيط تونل، بيشترین كاهش در نشست سطحي زمين را به وجود ميآورد. كلمات كلیدی: تونل سطحی، تزریق جبران كننده، نشست سطحی، مدلسازی عددی