جلوههايي از شكوائيه هاي شخصي و اجتماعي در جلد اول ديوان حكيم نزاري قهستاني

آغاز نخستین رگه هاي شعر شكوایی به قرن سوم هجري برمی گردد. دیوان شاعران بزرگ ادب فارسی، سرشار از شكوایی ههایی است كه به دلیل احتوا بر عواطف و بیان حالات و احساسات درونی شاعران از زیرعناوین ادب غنایی شمرده شده است. از این رو در شعر فارسی، وسیع ترین دامنۀ معنوي آثار بزرگان ادب، افق شعر غنایی است. تقریباً تمام موضوعات ادب فارسی بجز (حماسه و شعر تعلیمی) در این حوزه گنجیدنی است. نزاري قهستانی شاعر غزلسرا و اهل ولاي اواخر قرن هفتم، از زمرة شاعران بزرگ، اما ناشناختۀ ادب فارسی است كه دیوانش از حیث مضامین غنایی پربار و نیز سرشار از مضامین شكوایی است. ما به دلیل تنگناي مجال، تنها به معرفی گزیده اي از شكواییه هاي او در دو حوزة شخصی و اجتماعی پرداخت هایم و نیز به منظور پرورش مطلب و نشان دادن اهمیت و پیشینۀ موضوعات، به فراخور مضامین از شواهد شعري شعراي نزدیك به عصر وي، بهره برده ایم.