بازخواني مفهوم معماري پايدار و توسعه پايدار در معماري ايران (نمونه موردي اقليم سرد و كوهستاني،تاقبستان كرمانشاه)

افزایش جمعیت و رشد شهرها، تغییرات جوي، و نزدیك شدن به پایان منابع تجدیدناپذیر مانند نفت، مسئله تغییر در سیاستگذاریها براي دستیابی به توسعه پایدار را بیش از پیش مطرح نموده است. كنفرانس محیط زیست سازمان ملل در شهر ریودوژانیرو و برزیل براي پایه ریزي این تغییرات قانونگذاران و سیاستگزاران را از سراسر دنیا گرد هم آورد. این تبادل نظرها نشان می دهد در زمینه تغییر سیاستها براي دستیابی به توسعه پایدار مشكل اصلی این است كه كشورها از ورشكستگی اقتصادي وحشت دارند و اینكه گمان می كنند محافظت از محیط زیست متناقض با رشد اقتصادي است. اگر چه بحران انرژي در دهه 70 میلادي و نوسان شدید قیمت نفت، بر بازده استفاده از انرژیهاي غیر قابل احیاء، بخصوص نفت، در كشورهاي صنعتی دنیا تاثیر فراوان داشت، كشورهاي در حال توسعه به ویژه تولیدكنندگان نفت از این فرصت به خوبی استفاده نكردند. تجربه روند عملكرد كشورهاي صنعتی و در حال توسعه در سه دهه گذشته نشانگر ارتباط توسعه پایدار با تولید و مصرف انرژي در سطح جهان است. صاحبنظران و محققین تعاریف گوناگون براي توسعه پایدار ارائه شده است. برخی از ماخذ براي در نظر گرفتن انتقال فن آوریهاي موثرتر و تمیزتر با راندمان بیشتر، تعریفها را گسترش داده اند. تعاریف جامع توسعه پایدار، توجه به جنبه هاي اقتصادي، انسانی، زیست محیطی و فن آوري را لازمه تحول روند توسعه می دانند. در این مقاله ضمن بررسی سابقه توسعه و ارائه تعاریف مرتبط و مصرف انرژي در كشورهاي در حال توسعه و صنعتی راهكارهایی مورد توجه قرار گرفته است كه می تواند بازده مصرف انرژي را در كشورهاي در حال توسعه افزایش دهد.