نگرشي انساني و اجتماعي به فقر در نهج البلاغه

فقر به عنوان یكی از اصلی ترین دغدغه هاي اجتماعی، همواره مورد توجه انسان در دوره هاي مختلف بوده است. مكاتب دینی، روشنفكران، اصلاح طلبان و همه ي آن هایی كه دغدغه ي مسائل انسانی در سر داشته اند به این پدیده به عنوان یك معضل و بیماري اجتماع، نگریسته با نظریه پردازي و پرداختن عملی در اندیشه ي ریشه كن كردن یا جلوگیري از آسیب هاي آن بوده اند. از بزرگترین اندیشمندان دینی كه راه سعادت انسان ها را گذر از بستر اجتماع می داند علی (ع) است. آن حضرت، فقر را از بزرگترین موانع دستیابی انسان به كمال معرفی كرده، ابعاد مختلف آن را در نهج البلاغه ترسیم می كند و این نوشته در صدد ارائه ي تصویري از این رویكردها است. لذا تعریف فقر و انواع آن، عوامل ایجاد كننده و حتی نتایج حاصل از شكل گیري و گسترش آن را از دیدگاه آن امام همام، مورد بررسی قرار می گیرد و این مهم را كه در عقیده ي علی (ع) لزوماً باید به دنبال راهكارهایی براي پیشگیري از شیوع آن بود، ترسیم می نماید.