نظريه هوش هاي چندگانه: رويكردي به ياد دهي- يادگيري

نظریه هوش چندگانه MIتوسط هوارد گاردنردر سال 1893 م، در كتاب چهارچوبهای ذهن عرضه شد. گفتن این مطلب كه هركس به شیوه خودش با هوش است، خلاصه نظریه MI است. گاردنر مفهوم سنتی هوش را به عنوان یك وجود ثابت منفرد به چالش كشانده و آن را متشكل از توانائی هایی در نظر می گیرد كه جایگاه هر یك در مغز مشخص است و به طور بالقوه امكان تغییر و پرورش دارد. بنا بر این نظریه، هدف مدرسه باید رشد هوش ها، كمك به افراد برای رسیدن به اهداف شغلی و غیر شغلی مناسب با طیف خاص هوش های آنها باشد. معلمان در كشف این كه شاگردان چگونه به طور مؤثرتری یاد می گیرند، مسئولیت دارند و آنها باید با هوش های چندگانه آشنا شوند تا به دانش آموزان در جهت مناسب كمك كنند. یادگیری زمانی كامل تلقی می شود و بیانگر میزان با لای درك وفهم شاگرد است كه وی بتواند دانش خود را از بیش از یك راه نشان دهد و آن را در موقعیت های مختلف و جدید به كار برد. سازماندهی تدریس براساس كار، در قالب گروه های كوچك چنانچه با هوشیاری و دقت انجام شود، یكی از بهترین زمینه هایی است كه از طریق آن دانش آموزان برخوردار از ظرفیت های هوشی گوناگون می توانند نقشی معنادار در جریان آموزش ایفا نمایند. در این مقاله سعی شده است به بررسی نظریه هوش چندگانه به عنوان یك رویكرد جدید در یادگیری پرداخته شود. در این راستا سه سؤال اساسی مطرح گردید: 1( روند شكل گیری نظریه هوش چندگانه چگونه است؟ 2(انواع هوشهای چندگانه كدامند و این نظریه دارای چه ویژگیهایست؟ 3(عناصر اساسی آموزش بر اساس نظریه هوش چندگانه در كلاس درس چه جایگاهی دارند؟ به منظور پاسخگویی به سؤالات مطرح شده در قالب روش تحلیل كیفی از نوع روش تشكیل استقرایی طبقه بندی شده استفاده گردید.