معماري ايراني و نقش حياط مركزي در ارتباط با توسعه پايدار

زیست و توسعه پایدار از چند دهه اخیر در تمام كشور هاي دنیا از اهمیت ویژه اي برخوردار گشته و پرداختن به آن در همه حیطه ها به عنوان یك امر مهم تلقی می گردد.بررسی ها پیرامون معماري گذشته ایران نشان میدهد كه این ساختار همواره در معماري بومی ایران از جایگاه والایی برخوردار بوده كه همگام با اصول و شاخصه هاي توسعه پایدار عمل می نموده و به بهترین شكل به تمام جنبه هاي توسعه پایدار از جمله شاخصه (زیست محیطی،اقتصادي،اجتماعی )پاسخ داده و به طور كلی این رویكرد نه تنها در كل بنا بلكه در بخشها وجزئیات بنا رعایت می شده است؛یكی از این بخش ها كه در رساندن هر بنا به شاخصه هاي توسعه پایدار حائز اهمیت است حیاط مركزي می باشد، در واقع حیاط مركزي محیطی پاسخ دهنده به مسكلات اقلیمی هر منطقه بوده كه از لحاظ نوع ساختار و عملكرد در راستاي شاخصه هاي توسعه پایدار بوده است . در این میان، معماري سهم بسزایی در مخاطره انداختن محیط زیست بازي كرده. و آگاهی به همین مسئله معماري پایدار را در مجموعه مباحث توسعه پایدار حائز اهمیت كرد. بامطالعه و تعمق در معماري بومی و نحوه تعامل انسان به محیط درمی یابیم كه تفكر پایداري محور، رویكردي نوین و بی سابقه نیست.معماري این مناطق به گونه اي شگفت انگیز با اصول پایداري همگراست.بنابر این در پژوهش سعی بر آن است تا به بررسی حیاط مركزي در معماري گذشته را با توجه به مبنا و رویكرد توسعه پایدار بپردازد.