سكونت گاه هاي غيررسمي ( حاشيه نشيني ) و نقش آن در توسعه پايدار

جهان، به سرعت در حال گسترش زندگی شهری است. سرعت رشد شهرنشینی در كشورهای در حال توسعه بیشتر از كشورهای توسعه یافته است. تمركز سیاسی، اداری و سرمایه گذاری در شهرهای بزرگ و ركود و پایین بودن امكانات زیست و رفاهی در روستاها از عوامل مهم جاذبه های شهری و دافعه ی روستاها محسوب می شود، به همین علت، همه روزه، شاهد ازدیاد بیش از پیش جمعیت در شهر و رشد و توسعه سكونتگاههای غیررسمی به نام زاغه نشینی، حاشیه نشینی و غیره هستیم. در ایران نیز شهرنشینی با روندی سریع و شتابان همراه بوده و این رشد شتابان، مسائل و معضلات بسیاری برای شهرهای ایران به دنبال داشته است. حاشیه نشینی به عنوان آیینه تمام نمای مسائل شهری جایگاه و اهمیت خاصی در تحقیقات اجتماعی و سیاسی دارد. در این تحقیق، به بررسی حاشیه نشینی به عنوان چالشی فراروی توسعه پایدار شهری پرداخته و در این ارتباط علل، مكانیسم و پیامدهای آن مورد كندوكاو قرار می گیرد. در این راستا، سوال این است كه سكونتگاههای غیررسمی چه تاثیری بر توسعه پایدار دارد؟ در پاسخ به سوال پژوهشی، فرضیه تحقیق چنین است كه «به نظر میرسد سكونتگاههای غیررسمی از موانع توسعه ای می باشد كه می توان با برنامه ریزی، تقویت و ساماندهی سكونتگاه های غیررسمی به توسعه پایدار رسید».