مدخلي آسيب شناسانه بر برنامه ريزي منطقه اي و آمايش سرزمين مناطق مرزي در كشور ( با نگاهي بر استان سيستان و بلوچستان )

از گذشته های دور، مناطق مرزنشین به دلیل دوری از مركز، انزوای جغرافیایی، ناپایداری سكونت، تفاوت های فرهنگی، تهدیدات خارجی و ... دارای ناتوانایی های بالقوه بوده و جزء مناطق منزوی و محروم به حساب می رفته اند. از آنجایی كه بر مبنای اهداف توسعه پایدار تامین نیازهای اساسی و نیز ارتقای استاندارد زندگی در همه سطوح فضایی از مهمترین چشم اندازهای دستیابی به توسعه ای پایدار محسوب می گردند، لذا چندی است برنامه ریزان منطقه ای در سطح جهان و نیز ایران نگاهی ویژه به این مناطق داشته و سعی نموده اند با مدیریت عقلایی فضا مبتنی بر تنظیم رابطه بین انسان، سرزمین و فعالیت های انسان (آمایش سرزمین) توسعه همراه با امنیت را برای این مناطق به ارمغان آورند. اما مسئله این است كه با توجه به معضلات متعدد كنونی در مناطق مرزی كشور و به ویژه استان سیستان و بلوچستان این فعالیت ها فاقد اثربخشی لازم بوده اند. بنابراین به نظر می رسد آسیب هایی بر برنامه ریزی منطقه ای و آمایش سرزمین مناطق مرزی كشور و نیز استان سیستان و بلوچستان وارد باشد. در این راستا، این پژوهش به سبب اهمیت موضوع با روشی توصیفی - تحلیلی مبتنی بر مطالعات كتابخانه ای و اسنادی و مصاحبه با خبرگان و نیز مشاهدات میدانی به تحقیق پرداخته كه بر اساس یافته های تحقیق آسیب هایی شناسایی، استخراج و ارائه گردید