بررسي ميزان تمركزگرايي در پايتخت و اثرات آن بر تعادل هاي منطقه اي

در این پژوهش كه با روشی توصیفی - تحلیلی و با رویكردی آماری نگاشته شده است دو هدف كلی دنبال می شود: اول بررسی میزان تمركزگرایی در پایتخت، كه با استفاده از شاخص های نخست شهری، دوشهر و چهار شهر و نیز مدل ضریب تمركز سنجیده می شود. و دوم، بررسی و تحلیل اثرات این تمركزگرایی بر تعادل های منطقه ای، در این راستا پس از جمع آوری آمار های مورد نیاز از سالنامه های آماری مختلف، شاخص های مذكور محاسبه شد. نتایج تحقیق گویای این واقعیت است كه كلانشهر تهران با توجه به موقعیت اداری - سیاسی كه به عنوان پایتخت دارد، بسیاری از منابع و سرمایه ها، اعم از منابع انسانی و مالی را از سراسر كشور به سمت خود جذب كرده و ضمن توسعه افسارگسیخته و بدقواره در درون خود، موجب عقب ماندگی بسیاری از مناطق دیگر شده كه این خود برهم خوردن تعادل های منطقه ای و افزایش شكاف توسعه را به دنبال دارد. ارقام مربوط به این نتایج به قرار زیر است: شاخص نخست شهر ۶.۵ ؛ شاخص دو شهر ۲٫۹۶؛ ضریب تمركز ۲۵٫۵۵. آمار و ارقام فوق به خوبی تمركز جمعیت و فعالیت ها را در شهر تهران نشان می دهد.