قابليتها و توانمنديهاي توليد ثروت در جامعه عشايري ايران

جامعه عشايري ايران با وجود سهم كم در جمعيت كشور( حدود 2درصد) سهم به سزايي در توليد گوشت و برخي از فراورده هاي دامي دارد. اقتصاد عشايري به علت شرايط جغرافيايي در درجة اول متكي به دامداري و جابجائي دام و سپس به كشاورزي و توليد صنايع دستي و شكار وابسته است. هرچند در دهه اخير محدوديت عوامل توليد( سرانه دام و زمين، محدوديت مراتع، خشكساليها و ...) منجر به ناپايداري اقتصاد عشاير كوچ نشين شده است اما نتايج سرشماري سال 1387 عشايري كشور نشان مي دهد كه عشاير با پرورش بيش از 23 ميليون واحد دامي، توليد 58 هزارتن گوشت قرمز، 330 هزارتن شير، 13 هزارتن پشم و مو، 160 هزار متر مربع قالي و قاليچه، 122 هزار متر مربع گليم و جاجيم و حدود يك ميليون و 200 هزار مترمربع چادر و حصير سهم به سزايي در اقتصاد ملي داشته اند. بعلاوه گستره جغرافيايي عشاير و وجود منابع و جاذبه هاي منحصر به فرد گردشگري، لزوم نگهداري از ميراث طبيعي و فرهنگي در اين مناطق بر اهميت آن افزده است. به منظور تحقق اهداف جهاد اقتصادي در جامعه عشايري و فراهم كردن زمينه هاي تحقق قابليتها و توليد ثروت در آن ضررت دارد تا اولا دولت با حمايت از فراورده هاي دامي و جلوگيري از واردات بي رويه محصولات دامي، گام بردارد و ثانيا به منظور بهبود شيوه هاي بهره برداري از منابع و افزايش بهره وري مطالعات كاربردي بعمل آيد و ثالثا زمينه هاي لازم براي بهره برداري بهينه از منابع موجود در مناطق عشايري فراهم گردد.