تحليل نقش حاشيه نشيني در توسعه پايدار شهري (نمونه موردي:شهر پاكدشت)

حاشیه نشینی و اسكان غیررسمی گروه های كم درآمد شهری جلوه ای از فقر شهری و عملكرد فضا به عنوان بستر باز تولید فقر است.این افراد قشر فقیری را تشكیل می دهند كه با عوارضی چون بهداشت ناكافی ، بیكاری و مشكلات اجتماعی و اقتصادی سروكار دارند و فرآیند توسعه شهر پایدار و شبكه شهری را با چالش هایی روبرو می سازند. بنابراین بحث حاشیه نشینی هم از حیث آسیب شناسی اجتماعی و هم از حیث اثرگذاری آن در سیمای شهر دارای اهمیت است. مهمترین معیار های حاشیه نشینی محل سكونت حاشیه نشینان بومی و غیر بومی، مسائل اقتصادی (سطح درآمد و بیكاری و اشتغال)،ویژگی های اجتماعی نظیر قومیت،نژاد و مذهب ، مسائل سیاسی و مسائل فرهنگی می باشد.همچنین اهداف اصلی توسعه پایدار در چندین محور بیان شده است كه مهمترین آن ها عبارتند از:بهم پیوستگی محیط زیست و توسعه اقتصادی، توجه به مردم به عنوان محور توسعه،توجه به رفع نیازهای اساسی مردم و تلاش برای دستیابی به عدالت اجتماعی. در این مقاله شهرپاكدشت به عنوان یكی از مناطق حاشیه نشین كلان شهر تهران ،از بدو شكل گیری از نقطه نظر مشكلات مطروحه در كالبد و سیمای شهری با محوریت سنجش توسعه پایدار بررسی میشود. در این مقاله براساس روش توصیفی تحلیلی واز دیدگاه صاحب نظران گوناگون به بررسی معیارهای (حاشیه نشینی) به شهر پاكدشت پرداخته می شود و سپس بر اساس سنجه های توسعه پایدار شهری نقشی كه این منطقه در پیشبرد یا پسرفت اهداف توسعه پایدار شهری خواهد داشت تحلیل می شود.