اعتدال سياسي مقوله اي جداي از تجميع افراط و تفريط

همچنانكه ثبات، امنیت و توسعه پایدار در جامعه مستلزم اعتدال در تفكر نخبگان سیاسی حكومت می باشد، لیكن تعابیر و تفاسیر مختلفی، بخصوص در محدوده و تحدیدهاي از آن برخواسته شده است و مبناي بیان اندیشه و گرایش هاي سیاسی متفاوتی درجامعه بوجود آمده است و بنا به ضرورت، عوامل تقویت كننده همگرایی نخبگان، دریك جامعه، دست یافتن به فهم مشترك نسبی از اصطلاحات محوري همچون اعتدال است. دراین راستا براي تبیین محدودة تحدیدي اعتدال سیاسی با تفحص در ایدئولوژیهاي سیاسی مقطع زمانهاي تاریخی و منطقه اي مختلف با روش پژوهشی تاریخی- توصیفی بررسی شده است و بنا به نتایج حاصله می توان گفت فرضیه اعتدال درتفكرسیاسی، مقوله اي جداي از تجمیع افراط و تفریط است. و با مشخص كردن تحدید اعتدال، از محدودیتهاي فضاي ایدئولوژي افراط و تفریط، نمی توان با تركیب آنها از سمت مثبت و منفی ازطریق واحد سنجش به نقطه صفر پیوستگی اعتدال رسید و بنا به شواهد تاریخی با برگشت ناپذیري افراط و تفریط به اعتدال، چنانچه افراط و تفریط از دو سمت منفی و مثبت اعتدال به مثابه ایدئولوژیهایی ( كه صورتهاي حقوقی و سیاسی، مذهبی و هنري دیگري داشته باشند) در مقابل اعتدال تحدید شوند در نقطه مینیمم پِیك معكوس منفی نمودار منحنی در مقابل اعتدال با هم می پیوندند.كه نهایتاّ بنا به نتایج فوق كه با مشیء اعتدال نمی توان با ادغام عناصر افراط و تفریط ، اعتدال در سیستم برنامه ریزي سازمانی بوجود آورد، براي تحقق اعتدال سیاسی در نظام حكومتی پیشنهاد می گردد: ابتدا تفكیك كارگزاران حكومتی بنا به شایستگی و تفكر سیاسی آنها به نیروي صفی (اجرایی) و ستادي(مدیریتی ونظارتی)، سپس انتصاب تفكر اعتدال گونه افراد حتی درحداقل ترین جایگاههاي مدیریتی و نظارتی سازمانها، و واگذاري كارهاي اجرایی به سایرگرایشهاي سیاسی و غیرو.