تعيين كننده هاي اقتصادي-اجتماعي وضعيت رفاه اجتماعي ايران در طول چهار دهه اخير

امروزه ارزیابی و پایش وضعیت رفاه اجتماعی كشورها از اهمیت بسیاری برخوردار می باشد، به طوری كه تحلیل های هزینه فایده، سنجه های رشد، مقایسه های بین المللی، و مطالعات فقر و نابرابری مكرراً به ارزیابی های رفاه اجتماعی ارجاع می كنند. هدف این مطالعه بررسی میزان تاثیر درآمدهای نفتی، جنگ تحمیلی، انقلاب اسلامی، نرخ رشد جمعیت، نرخ ارز، كسری بودجه دولت، مخارج كل دولت، صنعتی شدن و نرخ رشد اقتصادی بر وضعیت رفاه اجتماعی كشور طی سالهای 1347 تا 1390 می باشد روش: در این مطالعه رفاه اجتماعی با استفاده از شاخص تركیبی رفاه اجتماعی اندازه گیری گردید و برای ارزیابی تاثیر متغیرهای توضیحی بر شاخص تركیبی رفاه اجتماعی از روش خود رگرسیونی با وقفه های توضیحی استفاده شد. برای برآورد مدل از نرم افزار اقتصادسنجی میكروفیت استفاده شد و نتایج برآورد مدل در سه بخش رابطه ی پویا، رابطه ی بلندمدت و رابطه ی كوتاه مدت ارایه گردید. یافته ها: نتایج نشان داد كه پنج متغیر صنعتی شدن، درآمدهای نفتی، نرخ رشد اقتصادی، نقدینگی و جنگ تحمیلی اثر معناداری درطول دوره مورد بررسی بر رفاه اجتماعی كشور داشته اند. در بین این متغیرها، صنعتی شدن در بلند مدت و درآمدهای نفتی در كوتاه مدت بیشترین تاثیر را بر شاخص رفاه اجتماعی كشور داشته است بحث: بنظر می رسد كه تمركز بیشتر بر بخش صنعت و صنعتی شدن از یك طرف و كاهش نقدینگی از طرف دیگر می تواند رفاه اجتماعی بیشتری را در بلندمدت برای كشور به دنبال داشته باشد.