تحليل تاثير مديريت استراتژيك دانش بر نوآوري و اثربخشي سازمان ها

موضوع این مقاله تحلیل تاثیر مدیریت استراتژیك دانش بر نوآوری و اثربخشی سازمان ها می باشد. هدف از این پژوهش بررسی مفهوم مدیریت استراتژیك دانش، مفهوم نوآوری، مفهوم اثربخشی سازمانی، انواع مدیریت استراتژیك دانش، انواع نوآوری، تحلیل رابطه ی بین نوآوری و اثربخشی سازمانی و نهایتا كاربردهای مدیریت استراتژیك دانش در نوآوری و اثربخشی سازمانی می باشد. روش پژوهش كتابخانه ای می باشد. یافته های پژوهش بیانگر آن است كه مدیریت استراتژیك دانش با استراتژی های كسب وكار رابطه دارد و منجر به مزیت رقابتی می شود. استراتژی مدیریت دانش بر دو جنبه ی اصلی یعنی سیستم گرایی و انسان گرایی تأكید دارد. استراتژی سیستم گرا، بر دانش مستند بر فرایندهای مدیریت دانش تاكید می كند و بر مستندسازی و ذخیره ی دانش از طریق فناوری اطلاعات تمركز می كند و تلاش می كند تا دانش را به صورت رسمی تسهیم دهد. نوآوری فرایند ادراك یا ایجاد دانش مربوط و تبدیل آن به محصولات و خدمات بهبود یافته و یا جدید، برای افرادی كه خواهان آن ها هستند، می باشد. اثربخشی سازمان برحسب میزان تحقق اهداف آن سنجش می شود. ساختار مدیریت استراتژیك دانش به دو استراتژی مستندسازی و شخصی سازی دانش، تقسیم می شود. همچنین این دسته بندی بر اساس دانش ضمنی و آشكار و استفاده از فناوری اطلاعات می باشد.استراتژی های مدیریت دانش، مستند سازی و شخصی سازی، می تواند به شكلی مستقیم باعث بهبود نوآوری محصول و فرایند در سازمان ها شود. همچنین یافته های پژوهش حاضر نشان می دهند كه شركت ها با استفاده از انواع مدیریت استراتژیك دانش، می توانند توانایی لازم را برای انجام كارهای باخلاقیت و نوآوری بیشتر را كسب كنند و اثربخشی سازمان را افزایش دهند. در این رابطه می توان به این نكته اشاره كرد كه استفاده از استراتژی های مدیریت دانش به صورت مجزا نمی تواند تمامی مزایای مدیریت استراتژیك دانش را نصیب سازمان نماید، لذا سازمان ها باید تقارن و تناسب مناسبی را جهت استفاده از هردوی استراتژی های مدیریت دانش به وجود آورند.