معماري زير زميني راهكاري در جهت نگه داشت انرژي در فضاهاي شهري

در سال های اخیر، استفاده از فضاهای زیرزمینی به طور گسترده ای به عنوان راه حلی برای ایجاد توسعه پایدار شهری شناخته شده است. در معماری كویری ایران، زمانی برای همساز بودن با اقلیم، بخش مهمی از ساختمان در دل خاك قرار می گرفت كه در گرمای تابستان این بخش زیرزمینی تا 10 درجه خنك تر از دمای بیرون بود. توده حجیم خاك، عایق خوبی برای حرارت می باشد. در نتیجه ساختمان های زیرزمینی در تابستان خنك تر و در زمستان گرم تر از خانه های روی زمین هستند. مزیت این نوع معماری در تك بناها برای نگه داشت انرژی به اثبات رسیده است. این تحقیق ضمن بیان فوائد به كارگیری این معماری در تك بنا، یك گام فراتر گذاشته و این معماری را در سطح كلان شهری بررسی می نماید. هدف این تحقیق بیان فرصت های جدید با گسترش فضاهای شهری زیرزمینی؛ با قرار گرقتن تمام یا قسمتی از ساختمان های شهری در دل زمین؛ و نیز بررسی راهكار های شهرسازی در جهت اجرایی شدن آن، به منظور نگه داشت انرژی است. دلایل رفتن به زیر زمین و مسائل اقتصادی در نگه داشت انرژی، در این معماری بیان شده و چالش ها ، معایب و مزایای آن از نظر اجرایی همراه با چند نمونه از مطالعات موردی تشریح شده است.