يك مطالعه مقايسه اي بر عملكرد ضد زلزله دو نوع جداگر لرزه اي در يك پل پيوسته دو دهانه

پلها بخش مهمی از شبكه حمل و نقل هر كشور و پیوند حیاتی و ارتباطی آنها به شمار رفته و به عنوان سیستم های سازه ای نسبتا ساده ، جایگاه ویژه ای نزد طراحان سازه دارد اما علی رغم سادگی سازه ای ، نتوانستند تحت زلزله های مختلف در سطح توقع طراحان عمل كنند . آسیب های گسترده وارده به پل ها در زلزله های مخرب ، لزوم توجه بیشتر به عملكرد لرزه ای آنها را اجتناب ناپذیر نموده است . یك مسئله اساسی در طراحی لرزه ای این سازه ها ، فركانس طبیعی ارتعاش آنهاست . فركانس طبیعی این سازه ها در ناحیه ای است كه بیشسترین مقدار انرژی زلزله وارد سازه شده و مسئله تشدید پیش می آید. از طرف دیگر مسائلی مانند ارزیابی توان باربری فعلی كه در اكثر موارد به لزوم انجام بهسازی پل ها منجر می گردد مهندسین طراح را به سوی استفاده از سازوكارهای مكانیزم فعال یا غیر فعال سوق می دهد . در این میان ، مسئله كنترل ارتعاش سازه ها ایده ای موثر خواهد بود . جداسازی پایه یك روش طراحی كنترل غیرفعال در رفتار لرزه ای سازه ها می باشد كه منجر به ارتقاء ظرفیت عملكردی سازه می شود . در این مطالعه یك پل نمونه كه مشابه پل های احداث شده در كشور می باشد جهت به سازی با روش جداسازی لرزه ای انتخاب شده و اثر دو نوع عمده جداگر لرزه ای ، مورد بررسی قرار گرفته است . این پل برای سه حالت با پایه گیردار ، با جداگر لاستیكی- سربی و جداگر آونگ صطكاكی مدلسازی شده است . مدلهای فوق تحت نگاشت السنترو قرار گرفته و با نرم افزار تحلیلی 2000 SAP آنالیز تاریخچه زمانی غیر خطی انتگرال مستقیم شده اند . نتایج بیانگر آن است كه بكارگیری سیستم های جداساز لرزه ای در مدلهای مختلف در كاهش پاسخ لرزه ای ، ضریب شتاب ، انرژی انتقالی به عرشه و افزایش توان باربری پل ، موثر است .