اعتبار شخصيت حقوقي سامانه هوشمند در حقوق ايران

پيشرفت فناوريهاي نوين ارتباطي باعث توسعه تجارت الكترونيكي گرديده است. اين توسعه فناوري، برنامههاي رايانهاي پيچيده كه موسوم به نماينده هوشمند هستند را قادر ساخته است تا قراردادهايي را بدون دخالت انسان منعقد نمايند. سامانه هوشمند، بدون دخالت انسان و ساير عوامل، به طور مستقل و خودكار عمل كرده و اين امكان را فراهم ميسازد كه بتوان در محيط مجازي از طريق رايانه، قرارداد منعقد نمود. تغيير فضاي انعقاد قرارداد از صورت حضوري و فيزيكي به صورت مجازي و الكترونيكي، تداعيكننده اين سوال اساسي است كه آيا سامانههاي هوشمند كه امروزه نقش انكارناپذيري در انعقاد قراردادها در عرصه تجارت دارند، داراي شخصيت حقوقي هستند يا خير. مقاله حاضر در صدد است با بررسي قوانين و قواعد عمومي حاكم بر مسئله، راهحلي علمي و عملي و مورد قبول عرف در اين خصوص ارائه نمايد.