بررسي وحدت وجود در عرفان زرتشت و مشتركات آن با عرفان مولانا

وحدت وجود دیدگاهی است كه بدواً از عرفان سرچشمه گرفته است. حتی اگر در قالب نظریه اي فلسفی نیز ارائه را هسته ي اصلی همه ي « وحدت » شده باشد باز هم منشأ عرفانی آن را نباید فراموش كرد، برخی از اندیشمندان بحث اقسام اندیشه هاي عرفانی شمرده اند. یعنی در عرفان همواره با نوعی وحدت انگاري مواجه ایم. وحدت وجود در نظریه ي آفرینش زرتشتی دیده می شود كه امشاسپندان گونه اي از صفات و جلوه هاي خدا هستند و دیگر موجودات نیز جلوه است و هستی او استقلالی نیست. « نبودن نور » هاي همان صفات به شمار میآیند. تنها نور است كه وجود دارد و تاریكی نور حقیقی نیز، خداي یكتا یا اهورا مزدا است. مولانا نیز از نور و مراتب آن در توضیح وحدت وجود مدد جسته و معتقد است تمام انوار از آن جمله: نور خورشید و نور چراغ و غیره مراتب مختلفی از نور هستند، اما در اصل نور بودن آنها هیچ تفاوتی نیست