بررسي تطبيقي ادبيات غنايي عربي و كردي با نگاهي بر معشوق در دو ادبيات

ادبيات غنايي، يكي از گونههاي ادبي است كه بيانگر احساسات و عواطف شخصي شاعر است و معادل قديم آن كلمه غزل است. موضوع اصلي غزل، بيان احساسات و عواطف و ذكر جمال و كمال محبوب و معشوق و شكايت از بخت و روزگار است و به دو نوع جسماني(عاشقانه) و روحاني( عرفاني) تقسيم مي شود. ادبيات و زبان هاي مختلف سرشار از بيان اين احساسات و عواطف در قالب شعر مي باشد ؛ ادبيات غنايي عربي و كردي به عنوان دو زبا ن زنده و پوياي دنيا شاهد بيان اين احساسات هستند. شاعران دوره جاهلي سرآمدان اين موضوع محسوب مي شوند زيرا كه با ظهور اسلام اندكي از بيان احساسات صريح به زنان جلوگيري شد؛ در مقابل ادبيات كردي نيز سرشار از بيان عشق است. شاعران در اين نوع ادبي، توجه خاصي به محبوب و معشوق زميني داشته و به توصيف زيبايي وي پرداخته اند. مسائلي مانند: بيان سختي عشق، شكايت از محبوب، هجران محبوب و نيز درخواست مهر از وي اشاراتي نموده است. مقاله حاضر برآن است با استفاده از روش توصيفي- تحليلي و با انتخاب چند نمونه از شعر جاهلي و انتخاب ابياتي از دو شاعر مشهور كرد زبان ، طاهربگ جاف و سيد يعقوب ماهيدشتي به بررسي و تبيين سيماي معشوق در اين دو ادبيات بپردازند.