امامت و ولايت از ديدگاه حكيم نزاري

مقاله حاضر اصل امامت و ولایت را كه به كرار در اشعار نزاري به آن اشاره شده را بررسی می كند. برخی ابیات او دربارة شیعه این شك را ایجاد می كند كه میل به بقا در شرایط آن زمان، او را به این شیوه رهنمون شده. اما بنا به سروده هایش، پدر چشم هاي او را بر شناخت امامت گشود و به بهشت و دوزخ رهنمونش شد. او جز علی خلیفه بلافصل پیامبر را شایسته امامت وولایت نمی دانست و بر این باور بود كه زندگی در دنیا و گذشتن از طوفان جهل جز با تمسك به آل مصطفی مقدور نیست. نزاري در اشعارش، تنها راه رستگاري، پیشرفت در كار و بخشش گناه را آل عبا می داند و بر این تأكید دارد كه دلداده علی هر سختی را می پذیرد و در اعتقاد خود ترسی به دل راه نمی دهد. نزاري خود را شیعه جعفري و پیرو ابو تراب دانسته، ذوق و هنرش را مدیون لطف آل رسول می داند. اینكه او در اشعارش به مدح خلفاي اسماعیلی نپرداخته، خود دلیلی بر عدم تمسك او بر فرقه اسماعیلی است. كما اینكه گفته هاي محلی درباره جسدش شیعه بودن او را تقویت می نماید. با همه ای نها طبق گفته خودش هیچ كس او را به خوبی نشناخته است.