بررسي كارايي سه سامانه جمع آوري رواناب باران در افزايش رطوبت خاك

رطوبت يكي از عوامل اصلي محدوديت رويش گياهان در دوره خشكي است. لذا سامانه هاي سطوح آبگير باران راهكار مناسبي براي بهينه سازي استفاده ار ريزش هاي جوي است. هدف از اجراي اين طرح بررسي و مقايسه كارايي سه نوع سيستم ذخيره نزولات درسامانه هاي مختلف سطوح آبگير بمنظور استحصال رواناب جهت افزاي ش رطوبت خاك، جلوگيري از فرسايش و هدر رفت آب باران، تقويت پوشش گياهي و در نهايت بهبود اقتصاد روستائيان است. روش تحقيق بر اين اساس چهار تيمار، مالچ خاك كوبيده شده همراه با كاه، پلاستيك همراه با پوشش خورده سنگ و ماسه، منطقه پوشش طبيعي و منطقه شاهد طبيعي (بدون هيج عملياتي) در سه تكرار كه نهايتآ 12 سامانه طراحي و ساخته شده و طي دوره رويش گياه در منطقه (به غير از فصل زمستان) با استفاده از روش وزني اقدام به اندازه گيري 30 – 15 و 50 – 30 ، 0 – رطوبت خاك در داخل 12 سامانه به اضافه يك منطقه دست نخورده در سه عمق 15 سانتي متر شده است. دوره اندازه گيري رطوبت در زمانهاي بارندگي هفته اي يك بار و در دوره خشكي هر 2 الي 3 هفته يك بار بوده است. پس از جمع آوري داده ها، عملكرد هر يك از سامانه ها سطوح آبگير باران، از نظر تاثير در افزايش و تداوم زمان ماندگاري رطوبت در خاك در سه عمق خاك، با استفاده از روش آماري طرح بلوكهاي كامل مورد ارزيابي و تجزيه و تحليل قرار گرفت. بر اين اساس سامانه مالچ SPSS تصادفي و رگرسيون در نرم افزار پلاستيك همراه با سنگفرش، بعنوان بهترين گزينه جهت افزايش رطوبت خاك در مناطقي كه بارش هاي پراكنده در دوره خشكي وجود دارد(زيرا بر اساس طرح انجام شده، اگر در دوره خشكي بارندگي بالاي يك ميلي متر وجود نداشته باشد عملا اجراي اين برنامه بي فايده خواهد بود) معرفي شده است.