گذشت و بخشش از ديدگاه روانشناسي و نهج البلاغه

بخشش، یكی از فرآیند هاي روانشناختی و ارتیاطی براي افزایش سلامت روان و التیام آزردگی است كه لازمه رشد ارتباطی، عاطفی، روحی، جسمانی انسان است و بر بیشتر شاخص هاي سلامت روان كه در افزایش خشنودي از زندگی افراد مؤثرند، تاثیر می گذارد. بخشش با متغیرهاي زیادي از جمله: رضایت از زندگی، شخصیت افراد، نوع رنجش و... در ارتباط است كه تحقیقات مختلف رابطه معناداري بین این متغیرها و بخشش نشان داده است. افرادي كه از گذشت بالایی برخوردارند، در سطح مطلوبی از رضایت از زندگی، قرار دارند و افراد كم گذشت تر، رضایت كم تري را نشان می دهند. حضرت علی (ع) در نهج البلاغه گذشت و بخشش را بهترین صفت انسان دانسته كه هم موجب فرو نشاندن خشم و هم موجب تقرب انسان می شود، همچنین انتقام را نكوهش كرده اند. ایشان معتقد است كه با بخشش ارزش هاى انسانى بالا مى رود، بخشش و احسان نگهبان حیثیت فرد است، شایسته ترین مردم بخشندگان هستند،گذشت شكرانه قدرت است، همچنین بخشش براى انسان ثواب و نیكى است، پس می فرمایند؛ گذشت كنید، آیا دوست ندارید كه خدا شما را ببخشاید؟ در نهایت باید به این نكته توجه داشت كه می توان از بخشش، به عنوان یك مداخله درمانی براي خشم، افسردگی، احساس گناه استفاده كرد. در نهج البلاغه، از بخشش، به عنوان یك فعل نیكو ، مورد تحسین و پسندیده یاد شده است كه انسان می تواند با داشتن آن به رشد شخصیت خود كمك كند. هدف این تحقیق، بررسی تاثیر روانی و عاطفی بخشش در سلامت روان ورشد انسان از منظر روانشناسی و نهج البلاغه است.