اسوه سازي و عبرت آموزي در نهج البلاغه و روانشناسي

بررسی شیوه هاي تربیتی از دیدگاه نهج البلاغه اهمیت ویژه اي دارد. تربیت، زمانی به نتیجه می انجامد كه روش هاي تربیتی آن بر اساس مبانی واصول استواري به اجرا در آید. یكی از آن روش ها،اسوه سازي است. انسان ها، همواره براي زیستنی سالم وپویادر جستجوي الگوهاي كامل ودرس از تاریخ گذشتگان هستند. اقتداي اسوه و عبرت آموزي، مفاهیمی است كه در قلمرو تربیت كاربردگسترده اي دارد. همه ادیان الهی و اغلب مكاتب تربیتی، پیروان خود را به تقلید از اسوه و مقایسه موقعیت خود با الگو دعوت می كنند. نهج البلاغه نیز به طور گسترده انسانها را به توجه وتفكر در سرگذشت دیگران از طریق عبرت گرفتن(تجارب جانشینی) فراخوانده است. شكی نیست كه این فراخوانی به دلیل تأثیر چشمگیري است كه الگوها بر شناخت ،عمل و رفتار انسان دارند. قلمرو كاربرد این روش درهمه مراحل زندگی انسان موضیعیت دارد ، البته از مرحله بلوغ ذهنی وفكري اسوه پذیري وعبرت آموزي پربارتر واز روي تفكر،آگاهی واراده صورت می گیرد. هدف این مطالعه تبیین اسوه سازي وعبرت آموزي درآموزه هاي نهج البلاغه و درصدد آن است كه اركان اصلی عبرت آموزي واسوه گزینی را به قید نوشتار درآورد.براي پاسخ به پرسشهاي مطالعه از روش تحلیل وتفسیر اجمالی بهره می گیرد بدین ترتیب كه با مراجعه به آموزه هاي علوي وطبقه بندي آنها به تدوین آموزه ها می پردازد.یافته هاي مطالعه حكایت از آن دارد كه :تقلید یا اقتدا به اسوه ،در حقیقت به هدایت وحقایق موجود در كلام وسیره اسوه است.شرط اسوه شدن پاكی درون وتأدیب وتعلیم مستمر خویشتن است.