ضابطه گرايي و رابطه گرايي در نهج البلاغه

یكی از ویژگیهاي لازم براي مسئله ي مدیریت، دارابودن از روحیه ي تسلیم در برابر قانون است؛ زیرا مدیري كه در برابر قانون و ضوابط حاكم بر سازمان هواي سركشی دارد، هرگز نمیتواند براي اداره ي سازمان، مفید باشد. او باید در چارچوب مسئولیت خویش فقط به قانون بیندیشد و روابط را بر ضوابط مسلط نسازد. فضاي سیاست اسلامی نیز بایستی با پیروي از این اصل، نباید روابط را مانعی براي اجراي ضابطه قرار دهد؛ چراكه وقتی فضاي سیاسی جامعه، آلوده به شكستن ضوابط و زیرپاگذاشتن قانون گردد و روابط جاي ضوابط را اشغال كند چنین سیاستی از مدارِ حق خارج شده و به آفات بی انصافی، خیانت و غیره مبتلا میشود. براین اساس این مقاله با هدف بررسی اصل ضابطه و عدم رابطه از دیدگاه امام علی(ع) نخست به بررسی مؤلفه هاي مسئله پرداخته و آنها تحت عنوان عدالت و تبعیض مورد مداقه قرار داده است و براي هریك به طور جداگانه بیاناتی از امام ذكر كرده است و در نهایت به بررسی اصل ضابطه و عدم رابطه پرداخته است. در پایان بدین نتیجه رسیده كه امام علی(ع) در مدت حكومت خود یا حتی قبل از آن در زمان خلفاي قبل از خود نیز پدیدهي ضابطه گرایی را توصیه میكردند و تا توانسته اند با رابطه گرایی به مبارزه پرداخته اند و عاملان خود را نیز بدین كار امر فرمودند.