توسعه نظريه حكمراني خوب با استفاده از نهج البلاغه

حكمرانی خوب، اصطلاحی است رایج در ادبیات توسعه كه توضیح می دهد چگونه نهاد هاي عمومی، امور عمومی را ساماندهی نموده و منابع عمومی را مدیریت كنند تا حقوق مردم تأمین و رعایت شود. این مفهوم از اواخر دهه 1990 وارد ادبیات توسعه شده است. ایده اصلی مورد توجه در این مقاله شناخت ویژگی هاي حكمرانی خوب از دیدگاه نهح البلاعه است. در این مطالعه این ویژگی ها به دو دسته تفكیك شده اند. معیارهایی كه در نظریه حكمرانی خوب نیز مورد توجه و تاكید هستند و معیارهایی كه در نظریه حكمرانی خوب مورد توجه قرار نگرفتهاند. براي این منظور ضمن مرور ادبیات نظریه حكمرانی خوب، به مقایسه ویژگی هاي حكمرانی خوب در دو دیدگاه خواهیم پرداخت و معیار هایی را كه نهج البلاغه به آنها، به شكل ویژه، توجه كرده است بررسی خواهیم نمود. گسترش عدالت، مساوات در برابر قانون، پاسخگویی و مسؤولیت پذیري كارگزاران، اتكاء به مشاورت، انتصاب كارگزاران بر اساس لیاقت و نظارت جدي بر فعالیت آنان، توجه به حقوق اساسی مردم و طبقات مختلف اجتماع، پرهیز از خویشاوند سالاري و مقابله باآن، و مصادیقی از این نوع مهم ترین ویژگیهاي حكمرانی خوب در الگوي حكومتی امام علی(ع) است كه در این مقاله به بررسی آنها خواهیم پرداخت.