سلامت رواني در نهج البلاغه

نهج البلاغه یك شاهكار ادبی در تعلیمات اسلامی است كه در آن توجه به عزّت و كرامت انسان و سلامت عقل و روان از اهمیت بسزایی برخوردار است. سخنان حكمت آمیز این كتاب كه با عقل و اندیشۀ آدمی سروكار دارند حقایق بسیار متعالی و معانی بسیار ژرفی را در مورد شناخت خدا، انسان، و جهان با فصاحت و بلاغت تمام بیان می كنند و آگاهی هاي ارزشمندي را در هریك از این زمینه ها ارائه می دهند. خطابه ها احساسات راكد انسان را در جهت ستیز با فساد و تباهی و بی عدالتی بر میانگیزند، و موعظه ها انسان را از خواب غفلت بیدار و خطراتی را كه می توانند دل و روان آدمی را ضعیف و بیمار كنند یادآور می شوند. بنابراین می توان گفت، كه در بسیاري از خطابه ها، حكمت ها، و موعظه هاي نهج البلاغه توجه خاصی به عزّت و كرامت انسان، به سلامت عقل و روان، و به پاكی طبیعت و تمایلات آدمی مبذول شده است. مفهوم بهداشت روانی، از مفاهیم جدید در عرصۀ روانشناسی است. این مفهوم اگرچه به این صورت در نهج البلاغه مورد اشاره قرار نگرفته، با این وجود، مباحث زیادي در نهج البلاغه وجود دارد كه با بهداشت روانی همپوشی و همخوانی دارد.در روانشناسی تعریف هاي مختلفی از بهداشت روانی ارائه شده كه مهمترین آنها عبارتند از: 1) احساس رضایت و سازگاري فرد با موازین و هنجارهاي اجتماعی؛ 2) قابلیت ارتباط موزون و هماهنگ با دیگران، تغییر و اصلاح محیط فردي و اجتماعی و حل تضاد ها و تمایلات شخصی 3) داشتن روحیه و توانایی همكاري با دیگران، صمیمیت و ابراز احساسات در روابط بین فردي، آگاهی از خود و جهان اطراف، و سازگاري با مشكلات زندگی در واقع، فردي كه این ویژگی ها را داشته باشد از بهداشت روانی بر خوردار است.