ارزيابي روش هاي زمين آماري مبتني بر GIS براي پهنه بندي مكاني بارش ( مطالعه موردي: دشت كوهپايه- سگزي)

برآورد توزيع مكاني بارندگي در مقياس هاي زماني مختلف از مراحل اصلي مطالعات منابع آبي به شمار مي رود. موقعيت و تراكم نامناسب ايستگاه هاي باران سنجي ضرورت برآورد داده هاي بارش در نقاط فاقد آمار و تعميم داده هاي نقطه اي به داده هاي منطقه اي را نشان مي دهد. روشهاي زمين آمار از جمله روش هاي تعيين توزيع مكاني بارش است كه با توجه به در نظرگرفتن همبستگي، موقعيت و آرايش مكاني داده هاي نقطه اي، كاربرد گسترده اي يافته اند. در اين تحقيق، ابتدا روند داده هاي بارش سالانه 14 ايستگاه باران سنجي 1370 با آزمون آماري من – كندال، بررسي - و تبخير سنجي واقع در دشت كوهپايه سگزي اصفهان و اطراف آن در دوره آماري 1388 شده است. سپس، چهار روش عكس فاصله وزني، تابع شعاع محور، كريجينگ و كوكريجينگ براي پهنه بندي بارش سالانه در دشت ارزيابي شده است. نتايج حاصله نشان مي دهد كه روند معني داري در هيچ يك از ايستگاه هاي RMSE كوهپايه – سگزي، با شاخص مطالعاتي وجود ندارد. از ميان روش هاي درون يابي ارزيابي شده نيز روش زمين آماري كوكريجينگ در 58 درصد از سال ها، عملكرد بهتري داشته است. اين شايد به خاطر استفاده از پارامتر ارتفاع ايستگاه هاي مطالعاتي به عنوان متغير كمكي بوده است كه باعث بهبود عملكرد روش كوكريجينگ شده است.