معماريِ سنتي ايران، نمودي از انسان كامل عطار نيشابوري

به اعتبار ساحت  قدسیِ معمار سنتی، آموزههاي معماري سنتی ایران را میتوان به عنوان یكی از گنجینههاي معرفتی در حوزهي علوم انسانی اسلامی قلمداد كرد. ازاینرو این مقاله با این فرض كه، در جامعهي سنتی ایران، اصلِ سلوك عرفانی، نوازشگر روح معمار ایرانی بوده است، تلاش دارد، اصول معماري سنتی ایران را گواه این اصل قرار دهد كه ساحت درونی معمار ایرانی، مراتبی عرفانی را درك كرده كه بیشباهت به مراتبِ طی شدهي انسانِ كامل مدنظر عطار نیشابوري نیست. بنابراین چگونگی رابطهي ساحت بیرونیِ معماري سنتی ایران و ساحت درونی معمار سنتی سوال اصلی این پژوهش است. از اینرو، هدف این مقاله، انطباقِ اصول معماري سنتی ایران، با ساحت درونیِ معمار سنتی معرفی میشود تا در نهایت در این پژوهش، روش تحقیق، از نوع كتابخانهاي و در حوزهي جمعآوري دادهها؛ شیوهي مرور متون، اتخاذ شده باشد و همچنین در شیوهي تحلیلِ دادهها، مرتب كردنِ متون، انتخابِ مفاهیم راهگشاي كار باشند.