بررسي اصول معماري پايدار در معماري سنتي خرم آباد (نمونه موردي: خانه آخوند ابو)

معماري بومی وسنتی ایران و تطبیق آن با معماري پایدار به لحاظ جنبه هاي گوناگون پایداري و با توجه به قدمت آن در روزگاران بسیار كهن كه از بوته آزمایشات در طی قرون متمادي سربلند بیرون آمده می تواند الگویی مناسب براي دستیابی به طرح هاي پایدار و مردمی باشد. در این مقاله با معرفی شرایط اقلیمی استان لرستان به بررسی نحوه شكلگیري معماري خاص منطقه كه همساز با اقلیم بوده، پرداخته شده تا بتوان با رعایت این اصول، براي مسكن امروزي طراحی نمود و فضاهاي مسكونی این مناطق را به محدوده هاي آسایشی انسان نزدیكتر نمود و نهایتاً امكان صرفه جویی در منابع تجدید ناپذیر انرژي را فراهم نماید. در این مقاله خانه آخوند ابو واقع در خرم آباد از سه بعد محیطی، فرهنگی و اقتصادي مورد واكاوي قرار گرفت. سعی شده با شناخت این نوع بناهاي مسكونی و كشف ریشه هاي معماري آنها و ثبت و ضبط این الگوها، در راستاي شناخت و معرفی اصالت هاي بومی و به كار گیري مجدد آنها در بازپیرایی معماري معاصر از آفت هایی كه از جوانب مختلف بدان وارد می شود.گامی موثر برداشته شود. روش هاي گردآوري داده ها به صورت اسنادي،میدانی،وروش تحقیق آنها به شیوه توصیفی،تحلیلی همراه با نمونه موردي بوده است.فرضیه تحقیق حاضر این بوده كه باتوجه به اقلیم و تإثیرآن بر شكل گیري معماري بومی در استان لرستان شاهد معماري مردمی و همساز با اقلیم، یا به نوعی معماري پایدار در این مناطق هستیم. یافته هاي تحقیق نشان دهنده توجه به ارزش ها و ویژگی هاي معماري سنتی، به عنوان الگویی مناسب براي دستیابی به طرح هاي معماري پایدار است.