بررسي نقش نماد گرايانه آب در فضاي باز معماري ايراني

بی تردید نقش آب در شكل گیري نخستین زیستگاه هاي انسانی را نمی توان نادیده گرفت،به همین دلیل آب در زندگی انسان علاوه بر رفع نیازهاي زیستی،به دلیل خلاقیت معماران جایگاه هنري و بار فرهنگی نیز، پیدا می كند درك مفهوم به معناي درك قوانین فیزیكی رفتار آب احساسات ما در تقابل كنش و « معماري آب » آب در معماري مستلزم درك واكنش آب، و مهم تر از همه تمثیل و ارتباط آن با زندگی انسان ها است: معماري تنها استفاده از مواد و مصالح یا تركیب اشكال نیست چرا كه بدون شك معنا و مفهوم فواره ها در باغ ها و بناها بیش از آبشخوري براي چهارپایان بوده است و سازندگان بنا از گذشته در پی انعكاس رابطه بین مردم با اساطیر و مذاهب بوده اند. انسان سنتی بر این باور است كه هر آنچه در جهان است نماد و تكراري است از نمونه ازلی خود در عالم والا . بر اساس این باورانسان خود مظهر آفر ینش و تجلی حق بشمار می آید و همواره بر آن است تا ا ین صفات خداوند وعرش را به فعلیت درآورد. آب روشنترین سمبل حیات و اشاره اي آشكار به سرچشمه زند گی است كه در سرز مینهاي مختلف با توجه به شرا یط اقلیمی و فرهنگی از جنبه هاي خاص مورد توجه و تاكید قرار گرفت هاست. به همین منظور سعی بر این شده است تا در این پژوهش، نقش نماد گرایانه ي آب در معماري بالاخص درفرهنگ و معماري ایرانی مورد توجه و بررسی قرار گیرد از سوي دیگر تاثیر این نوع معماري بر روحیات، باورها و ارزش هاي مردم كشور ایران مورد مطالعه قرار گیرد.