مدل سازي رياضي جذب دي اكسيد كربن با استفاده از MEA و DEA در تماس دهنده ي غشايي فيبر توخالي

ميزان انتشار گاز گلخانه اي دي اكسيد كربن در جو زمين عموماً در حال افزايش است. از اين رو جداسازي اين گاز در صنايع مولد آن كه سهم عمده اي در انتشار اين گاز دارند لازم و ضروري به نظر مي رسد. هدف اصلي از اين تحقيق، و (DEA) به وسيله ي حلال هاي شيميايي دي اتانول آمين COR2R/CHR4R مدل سازي جذب دي اكسيد كربن از مخلوط گازي با استفاده از تماس دهنده ي غشاي فيبر توخالي پلي پروپيلن است. اين مدل سازي بر مبناي (MEA) منواتانول آمين حالت كاملا مرطوب و در حالتي كه واكنش شيميايي صورت مي گيرد براي سه قسمت پوسته، غشا و مجرا بررسي شده كه در آن از هر دو ترم نفوذ محوري و شعاعي استفاده شده است. در اين مدل گاز از درون پوسته و مايع از درون مجرا عبور داده مي شود. تاثير تعداد فيبرهاي غشايي، دبي جريان گاز، دبي جريان مايع و غلظت حلال شيميايي مورد بررسي از MEA قرار گرفته است. نتايج حاصل از مدلسازي نشان مي دهد كه درصد جذب دي اكسيد كربن با محلول آبي بيشتر است. همچنين اين شبيه سازي نشان مي دهد كه افزايش دبي مايع، تعداد فيبر غشايي و DEA محلول آبي غلظت محلول آمين به كار گرفته شده باعث جذب هر چه بيشتر دي اكسيد كربن مي شود اما افزايش دبي جريان گاز به علت كاهش زمان تماس آن با غشا، باعث كاهش جذب مي شود.