بررسي روند اصلاحات ساختاري در نيروهاي مسلح جمهوري اسلامي ايران و نقش بازدارنده آنها در حراست از امنيت ملي

نیروهای مسلح همیشه به عنوان اصلی ترین ركن ایجاد امنیت ملی و بازدارندگی در كشور شناخته می شوند. اصلاحات اساسی در ارتش ایران از زمان رضاخان و با توجه به سیاست غرب مبتنی بر جلوگیری از پیشرفت شوروی از سوی كشورهای اطرافش آغاز شد و این سیر در دوره محمدرضا شاه برای حفظ منافع غرب ادامه پیدا نمود به طوری كه ارتش ایران را به پنجمین قدرت نظامی جهان مبدل نمود. اما این ارتش به ظاهر قدرتمند، به دلیل نداشتن ایدئولوژی مردمی و عدم استقلال، شاخصه لازم برای بازدارندگی را نداشت. با پیروزی انقلاب و اتخاذ سیاست استقلال طلبی و استعمار ستیزی كشور، هجمه سنگین غرب با تجهیز عراق آغاز شد و جنگ هشت ساله ای را بر انقلاب تحمیل نمود اما ایران كه بعد از انقلاب توانسته بود با اضافه كردن دو نهاد سپاه و بسیج، نیروهای مسلح خود را تقویت كند موفق شد با این ساختار جدید و همچنین رهبری فرهمندانه امام خمینی (ره) از این هجوم دشمن سربلند بیرون آمد و پس از آن یز با وجود تحریم های شدید غرب نیروهای مسلح با تكیه بر هوش و توانمندی بومی در ساخت تسلیحات جدید و مدرن در حالی كه كشور از اطراف از سوی پایگاه های نظامی غرب در محاصره بود، توانستند نقش اصلی در امنیت ملی و ایجا بازدارندگی را ایفا نمایند. مسئله اصلی این پژوهش این است كه نقش نیروهای مسلح در ایجاد امنیت ملی و بازدارندگی را بررسی نماید و در كنار آن، به ساختار نیروهای مسلح در قبل و بعد از انقلاب نیز بپردازد. فرضیه پیش روی این تحقیق این است كه نیروهای مسلح در صورت كه مجهز و آ»اده باشند می توانند در ایجاد امنیت ملی و بازدارندگی، ن قشی كلیدی ایفا نمایند. یافته های این پژوهش با استفاده از روش كتابخانه ای و تحقیق و تفحص در اسناد، از طریق استنتاج و مقایسه ای تاریخی به د ست آمده است.