امكان يابي استفاده از بيوچار به عنوان يك خاكپوش آلي جهت كنترل ريزگردها

در سال های اخیر مقوله فرسایش خاك و تولید ریزگردها در سطح جهان و بالاخص در مناطق خشك و نیمه خشك به یك معضل بزرگ تبدیل شده و اثرات زیست محیطی بسیار مخربی را به بار آورده است. مهمتر آنكه این پدیده یك تهدید جدی برای سلامت انسان محسوب می شود. لذا توجه و سرمایه گزاری بر روی این پدیده و ارائه راهكارهای عملیاتی جهت حل این معضل و تثبیت خاك مناطق فرسایش پذیر ضروری می باشد. در این پژوهش، امكان یابی استفاده از بیوچار به عنوان یك تیمار آلی و روش حفاظتی غیرسازه ای كه در سالهای اخیر به عنوان یك اصلاح كننده آلی به خاك افزوده می شود، بررسی و ارزیابی شده است. در درجه حرارت 550 درجه )Slow pyrolysis( بدین منظور بیوچار تهیه شده از چوب درختان طی فرایند گرماكافت آهسته سانتیگراد در دو سطح 0 و 2 درصد به خاك افزوده شد و پس از دو سال نمونه برداری از خاك انجام شد. به منظور بررسی تاثیرات افزودن بیوچار در نگهداشت خاك و كاهش رواناب سطحی عمل شبیه سازی با بهره گیری از یك باران ساز صورت پذیرفت. در این پژوهش از یك باران ساز بشكل راند فلوم و از شدت بارش 30 میلیمتر بر ساعت استفاده شد. نتایج حاصله حاكی از تاثیرات مثبت بیوچار بر افزایش پایداری خاكدانه می باشد كه ناشی از برقراری پیوند بین بخش فعال بیوچار و سطوح باردار خاكدانه ها بوده است. سبب حفاظت خاك )Armoring effect( همچنین تكه های بیوچار موجود در سطح خاك بر اساس تاثیری به نام زره دار كردن در برابر عوامل فرساینده شده است. در خاكهای تیمار شده توسط بیوچار میزان رواناب و فرسایش خاك بصورت تجمعی به ترتیب 27 و 43 درصد در مقایسه با خاكهای بدون بیوچار كاهش یافت. به این ترتیب بیوچار به عنوان یك اصلاح كننده آلی با بهبود ویژگیهای فیزیكی خاك و نیز به عنوان یك خاكپوش با قابلیت برقراری پیوند با بخش معدنی خاك سبب كاهش پتانسیل تولید رواناب، لذا كاهش فرسایش خاك می گردد.