بررسي تطبيقي شيوه هاي فرزند پروري در پرتو نهج البلاغه

كودكان فرایند جامعه پذیري را در خانواده به وسیله ي، امر ونهی والدین، تقلید وهمانند سازي كه از مهمترین شیوه هاي انتقال ارزشها، هنجار ها وسنت هاي اجتماعی است یاد می گیرند.فرزند پروري فعالیت پیچیده اي شامل اعتقادات، نگرشها روشها ورفتار هاي ویژه درقالب الگوهاي خانوادگی است كه به طور مجزا یا در تعامل بایكدیگر بر رشد كودك تأثیر می گذارند.باتوجه به هدفهاي اسلامی، تربیت عبارت است از متخلق شدن به اخلاق الهی ومودب گشتن به آداب الهی است. در این زمینه ابتدا باید انسان وابعاد وجودي ونیرو ها واستعدادهاي اورا شناخت وآنگاه به تربیت او پرداخت.منظور از شیوههاي فرزند پروري، روشهایی است كه والدین براي تربیت فرزندان خود بهكار میگیرند و بیانگر نگرشهایی است كه آنها نسبت به فرزندان خود دارند و همچنین شامل معیارها و قوانینی است كه براي فرزندان خویش وضع می كنند. بر اساس تحقیقات كشورهاي غربی فرزند پروري مبتنی برپاسخ دهی ها ومیزان كنترل در چهار سبك مقتدرانه، مستبدانه، سهل گیر و مسامحه كار مطرح شده است. از دیدگاه نهج البلاغه روش فرزند پروري مسؤلانه مناسبترین روش است. شیوه مسؤلانه با تقاضاها وپاسخدهی متناسب، متعادل و دور از افراط وتفریط مشخص می شود. فرزند پروري در چهار سبك مقتدرانه، مستبدانه، سهل گیر ومسامحه كار، براي كنترل و اجتماعی كردن كودكان است ولی در شیوه مسؤلانه اهداف متعالی تري مطرح است.كه این اهداف متعالی را می توان در این جمله خلاصه كرد "به فعلیت رساندن قواي انسان واستعدادهاي او، وایجاد هماهنگی در آنها در جهت رسیدن به كمال مطلوب او یعنی قرب الهی".