بازسازي پس از سوانح مساكن روستايي؛ از بازساخت تا تحول معماري بومي (مورد: دهستان چالانچولان شهرستان دورود)

رخداد زلزله هاي كشور در مناطق روستايي به دليل گستردگي جغرافيايي اين مناطق از يك طرف و وضعيت نامطلوب سازه هاي روستايي از طرف ديگر، موجب خسارات جاني و مالي بسيار زيادي به روستاها و روستائيان مي گردد؛ بنابراين پرداختن به بحث برنامه ريزي و مديريت كاهش بلايا و علي الخصوص بازسازي پس از سوانح طبيعي بسيار ضروري مي باشد. در اين ميان ارزيابي موفقيت بازسازي روستاهاي آسيب ديده از زلزله و توجه به عوامل تاثير گذار بر كيفيت اين فرآيند، از جمله تطبيق ابعاد بازسازي با فرهنگ و هويت معماري بومي و ارتقاء كيفيت فيزيكي سكونتگاه ها، اهميت بسيار زيادي دارد؛ كه علي رغم موفقيت هاي غير قابل انكار بنياد مسكن انقلاب اسلامي در اين زمينه، در برخي موارد، با كاستي هايي همراه بوده است. به همين منظور، تحقيق حاضر به ارزيابي بازسازي مساكن روستايي آسيب ديده از زلزله فروردين 1385 سيلاخور لرستان در محدوده دهستان چالانچولان شهرستان دورود مي پردازد، تا با روش شناسي توصيفي- پيمايشي، پاسخ علمي لازم را ارائه بدهد. همچنين با استفاده از فرمول كوكران و نمونه گيري تصادفي ساده، تعداد 282 خانوار به عنوان نمونه آماري انتخاب شده اند و داده هاي لازم، عمدتاً از طريق پرسشنامه بدست آمده است. نتايج پژوهش، نشان مي دهد كه عملكرد ستادهاي بازسازي، علي رغم كاستي در تطبيق شرايط بازسازي با نيازهاي آسيب ديدگان و هويت معماري بومي مساكن روستايي در منطقه زلزله زده، با موفقيت هايي نيز همراه بوده است؛ كه ارتقاء چشمگير كيفيت فيزيكي سكونت در روستاهاي زلزله زده، سند لازم براي اثبات اين ادعا است.