مفهوم شناسي قلب در قرآن

قلب ازنظرلغوي به معني دگرگوني وتغييروتحول است ودراصطلاح ديني همان روح عاقله انسان است كه ظرف تعقل حقايق وتفكر وتصرف درتمام اموري كه برسايرحواس واردمي شود، قرارمي گيرد، بدين جهت قلب را سرچشمه همه افعال اختياري انسان مي دانند. قلب از ديدگاه قرآن يك ابزار شناخت به حساب ميآيد. اساسا مخاطب بخش عمدهاي از پيام قرآن، دل انسان است. پيامي كه تنها گوش دل قادر به شنيدن آن است و هيچ گوش ديگري را ياراي شنيدن آن نيست. از اين رو قرآن تاكيد زيادي در حفظ و نگهداري و تكامل اين ابزار دارد وازجمله راههاي رسيدن قلب به معرفت حقيقي را،ايمان وتقواوعمل صالح معرفي مي كند.درحقيقت مراد از قلب در قرآن، همان لطيفه الهي، يعني روح است، نه عضو گرداننده خون در بدن. سلامت و بيماري قلب جسماني انسان، در محدوده دانش پزشكي است و ارتباطي با سلامت و بيماري قلب روحاني ندارد؛ ممكن است انساني از سلامت كامل قلب جسماني برخودار باشد، اما نتواند نگاه خود را در برابر نامحرم مهار كند و در نتيجه قلب روحاني او بيمار باشد. همچنين كسي كه گرايشهاي ناپسند دارد بيمار دل است، گرچه از نظر طب مادي، قلبي سالم داشته باشد.